Lijdenssituatie: de ziekte van iemand dierbaar

Anja, een vriendin van een Elina, is rond de vijftig jaar wanneer ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. De moeder van Anja is ook een vriendin van de familie van Elina en is ondertussen ongeveer vijfenzeventig. Ze lijdt er emotioneel zwaar onder. Nadat de kanker eindelijk uit haar lichaam verdwenen was kreeg Anja te horen dat ze nu ook leukemie heeft ontwikkeld en dat ze opnieuw in behandeling moet gaan. Ondertussen bleef Elina haar steunen. Dit is het soort lijden dat je gewoon overkomt.

Aspecten van lijden:

Elina:
- emotioneel lijden: Elina geeft veel om Anja en het bezorgt haar veel verdriet om te zien hoe haar vriendin er aan toe is. Ze is ook bang dat hetzelfde haar zal overkomen, aangezien zij ook de vijftig nadert en veel vrouwen rond die tijd borstkanker ontwikkelen.

- sociaal lijden: Anja is een van de weinige vriendinnen die Elina heeft. Ze waren ook collega’s op het werk. Zonder Anja voelt Elina zich wat verloren.

Anja:
- emotioneel lijden: door steeds zieker te worden ziet Anja het steeds minder zitten. Ze voelt zich zwak en weerloos en haat het om niet voor haar gezin te kunnen zorgen. Het doet haar ook veel pijn om te weten dat haar lichaam nooit meer hetzelfde zal zijn als ze herstelt.
- lichamelijk lijden: de ziekte eist een grote tol van haar lichaam.

- materieel lijden: de behandeling kost erg veel geld.

- sociaal lijden: voor een lange tij wordt Anja afgesloten van de buitenwereld. Af en toe krijgt ze wel bezoekt van vrienden of collega’s, maar dat gebeurt steeds minder.
- spiritueel lijden: Anja heeft al vele malen gewenst dat dit haar nooit was overkomen maar hoopt nog steeds dat ze haar ziekte kan overwinnen.

                                  

Hoe gaat de persoon ermee om?

Elina: ze probeert er zoveel mogelijk voor haar vriendin te zijn ook al wordt het niet altijd gewardeerd.

Anja: ze sluit zich wat af van de wereld en lijdt in stilte.

Gelijkenissen met het boek van Job:

Het gaat hier om onschuldig lijden.

Dit is Gert ! (Lijdenssituatie)



Armoede is als een diepe put waaruit je
niet meer kan klimmen.
Soms vraag je je nog af of het wel de
moeite is om het nog te proberen.
Aan die mensen heb ik een boodschap,
NEVER GIVE UP ! 



Armoede, het overkomt je, of het ligt deels aan jezelf (bv: gat in je handen). Ik bespreek een lijdensituatie, die velen over het hoofd zien, namelijk: ARMOEDE.
Velen krijgen bij armoede het beeld van een irritante kerel die u komt lastig vallen en nogal dronken vraagt achter een aalmoes, wat is onze reactie op zo’n persoon: zoek werk ! Maar wat als de persoon in kwestie er niet kan aandoen? Wensen wij iemand toe dat hij/zij moet leven op de restjes van de maatschappij ? Mijn vraag is aan ons, als maatschappij; worden wij geen egoïstische monsters?

Zelf zijn mijn ogen pas open gegaan, nadat ik het progamma ‘rekening in het rood’ ben gaan volgen op VT4, dit progamma geeft armoede een gezicht !
Omdat er nu al een aantal mensen aan bod zijn gekomen, bespreek ik nu slechts één geval, namelijk Gert. Gert, een jonge adonis, had een geweldig leventje totdat de deurwaarder aan zijn deur stond,  Gert’s mama had namelijk  financiële problemen. Daarom werd hij de deur uitgewezen, mama moest ineens niets meer van hem weten, terwijl zij de probleemmaker was. Het geld dat op z’n rekening stond werd dan ook door de mama geplunderd. Het enige dat hij nog had was zijn rijbewijs en enkele officiële documenten: identiteitskaart, SIS kaart, etc. Toch wel geschrokken van de situatie, gaat hij even op straat wonen, vermits hij hoopt dat z’n moeder hem terug in huis zal nemen. Fout, gedacht ! Gert ging dan maar in een bunker wonen, zijn papieren werden gestolen en hij had niks meer, zelfs geen bestaansbewijs, sindsdien leefde hij in anonimiteit.  

Gert leed zowel lichamelijk, namelijk de zware winters die hij moest doorbrengen in een armoezalige omgeving, namelijk een bunker (tocht,vochtigheid,koud), als emotioneel, als jonge gast zag hij het soms niet meer zitten en dan is de gemakkelijkste optie zelfdoding. En ook nog sociaal, want ineens moest niemand meer van hem weten. Toch bleef hij positief denken en hoopte hij op verbetering en die kwam er dan ook, na enkele zware winters achter de rug te hebben, besloot de politie dat het niet meer zo verder kon, ze drongen aan bij het OCMW voor huisvestiging en die kreeg hij dan ook, maar deze moest hij delen met een oudere man, wat hij niet zo erg vond. Vermits hij een dak boven zijn hoofd had, wat gezelschap, en hoop ! Z’n geluk kon niet meer stuk, hij zocht achter werk en zou elk vuil klusje aannemen, als hij maar zelfstandig kon worden, hogerop klimmen in de maatschappij. Hij werd vuilnisman, maar dat alles kon hem niks schelen, want hij was de gelukkigste man van de hele wereld, dit alles zou niemand hem nog afpakken !

Of ik iets van het boek Job in het verhaal herken? Het is gewoon volledig hetzelfde, maar gemoderniseerd namelijk: job was gelukkig -> lijden -> meer lijden ->  hoop -> geluk
Gert: gelukkig -> armoede -> anonimiteit -> hoop -> geluk !
Gert zag zijn situatie niet als de fout van god, maar iets als een blokkade in z’n leven, waar hij weer eens zou uitkomen, als hij maar zou blijven geloven.

Conclusie uit Gert zijn verhaal = God wil het lijden niet. Het komt niet van hem.

(Bron: Eigen samenvatting van het verhaal over Gert: bron: afleveringen 'rekening in het rood' )

Hoe moet de kerk reageren op personen die misbruikt zijn?

 Hoe moet de kerk reageren op personen die misbruikt zijn?Het heeft een lange tijd geduurd voor de kerk seksuele misbruiken door geestelijken erkende.
Mensen die dan toch de moed bij elkaar hadden gevonden om op te biechten dat ze misbruikt werden door dienaren van god werden niet aangehoord en alles werd in de doofpot gestoken.

In onze tijd, moderne tijd 2011 kan de kerk niet meer ontkennen dat er vele slachtoffers zijn van misbruik. Deze mensen moesten eerder aangehoord worden !
Hoe is het ooit zover kunnen komen dat de kerk, waar wij katholieken onze steun en ons toeverlaat zoeken, ons in de steek liet. De vraag is of dit ooit zal goed komen en zo ja hoe?

De kerk heeft zich nog niet zo’n lange tijd geleden publiekelijk verontschuldigd tegenover de slachtoffers. Maar dit is geen persoonlijke verontschuldiging. De kerk moet zich beginnen moderniseren en er goed over nadenken hoe het ooit zo ver is kunnen komen en wat ze zullen moeten doen om het goed te maken. Want enkel met verontschuldigen los je het probleem  niet op. Het christendom is ook een wereldwijde godsdienst dus als je je dan maar zou kunnen inbeelden hoeveel slachtoffers er wel niet op wereldschaal zijn en die zouden dan allemaal genoegen moeten stellen met een simpele openbare verontschuldiging?

Ik moet toegeven dat een verontschuldiging een stap in de goede richting is. Maar zoals ik eerder heb vermeld, moet er gezocht worden naar de oorzaak van al deze misbruiken. Zou het aan het celibaat liggen? De kerk zou een speciale commissie moeten aanstellen die onderzoek voert naar het probleem in alle discretie, pas als het probleem ontdekt en opgelost is ( of aantonen dat ze een oplossing zoekn), zullen de slachtoffers het de kerk kunnen vergeven. Want zo zullen er niet meer slachtoffers bijkomen. De slachtoffers van misbruik zullen dan ook merken dat de kerk het probleem erkent en er alles probeert aan te doen om het probleem op te lossen, ook als dit betekent dat ze zullen moeten moderniseren.

Het zal wel vergeven worden na een  bepaalde tijdsperiode, want nu met al de media-aandacht is iedereen nog veel te emotioneel, maar de vraag is, wordt het ooit vergeten ?

Hoe moet de kerk reageren t.o.v. de slachtoffers van misbruik? (Lore)

Naar mijn mening is het niet de kerk die zich zou moeten excuseren, maar al de priesters zelf die de misdaden hebben gepleegd. Alleen zo zouden ze echt kunnen tonen dat ze berouw hebben van hun daden en bereid zijn hun straf te ondergaan. Door een vertegenwoordiger het woord te laten voeren kunnen de emoties van de schuldenaren zich niet uitten tegenover een slachtoffer, want ieder geval was anders. Enkel de dader en het slachtoffer zijn hierbij betrokken en ik vind dat niemand anders zich met de vergeving moet bemoeien. Door een ander de excuses te laten overbrengen komt het ook over alsof de dader er zich niets van aantrekt of dat hij bang is om geconfronteerd te worden met de feiten.

Voor dat de vergeving echt kan beginnen moet er natuurlijk wat tijd zijn voorbij gegaan en moeten de gemoederen al wat bedaard zijn. Dit lijkt mij erg moeilijk door al die media aandacht. Ik vind het zeker geen misdaad dat dit soort nieuws in de media komt, het is tenslotte wereldnieuws, maar ik vind dat er een eind aan moet komen. Het heeft lang genoeg geduurd en nu moet de rest van de wereld de feiten overlaten aan de betrokkenen. Ook bedoel ik hiermee de ondoordachte uitspraken van sommige geestelijken. Het is natuurlijk wel vanzelfsprekend dat het instituut de kerk een deel verantwoordelijkheid voor zijn volgers opneemt.

Volgens mij zou de kerk als reactie op de feiten moeten onderzoeken wat de echte oorzaak is en proberen deze te verhelpen. Dit zou natuurlijk in discretie, zonder enige media aandacht moeten gebeuren om de slachtoffers niet langer publiekelijk te confronteren met de misdaden. De priesters die echt geen berouw tonen en klaarblijkelijk niet meer veilig zijn voor de maatschappij, zouden natuurlijk wel opgesloten moeten worden. Maar als de dader zijn fouten inziet en er alles aan doet om ervoor te boeten én als het slachtoffer bereid is om de dader te vergeven, vind ik dat de beste oplossing zou zijn dat het slachtoffer zelf een straf mag opleggen waarna beide partijen hopelijk gemoedsrust zouden vinden.

Mijn wapenschild

Vrijheid
Vrijheid is voor mij zoals iedere tiener erg belangrijk. Ik vind het dan ook maar logisch dat je die dan krijgt. Naar mijn mening moet een jongere de vrijheid hebben om een eigen levensstijl te kunnen ontwikkelen. Maar er moeten ook soms regels zijn, want te veel vrijheid lijdt ook tot niets goeds. Van mijn ouders krijg ik, volgens mij, genoeg vrijheid, ook al gebruik ik die soms niet. Maar ik merk dat er wel een groot verschil is tussen de vrijheid van mijn broer en die van mij. Hij mag later wegblijven en komen en gaan wanneer hij daar zin in heeft, terwijl ik altijd een vast uur heb om thuis te komen (als ik naar fuiven ga) en 's avonds bijvoorbeeld niet opeens mag zeggen: 'Ja, ik ben eens weg'. Niet dat ik hier veel problemen mee heb, want ik ga toch niet zo graag weg en ik begrijp hen wel. Ze willen mij beschermen omdat ik niet zo sterk als mijn broer ben en bovendien ben ik een meisje. En met alles wat je tegenwoordig op het nieuws hoort, ben ik er zelf meestal ook niet zo gerust op. Maar al bij al ben ik tevreden met de vrijheid die ik krijg.

Vriendschap
Mijn vrienden zijn voor mij van groot belang. Ze steunen je als je het moeilijk hebt en maken je aan het lachen als je je wat minder voelt. In mijn ogen zijn mijn vrienden familie, alleen hebben we geen bloedverband. Ik vind het dan ook van groot belang dat je elkaar met respect behandeld. Een vriend is niet iets dat je zomaar kan laten vallen. Het is iets wat je je hele leven lang bij je draagt in je hart. Daarom vind ik loyaliteit ook zeer belangrijk. En ik ben er ook kapot van als ik eens ruzie heb met een vriendin. Op dat vlak ben ik dan ook zeer gevoelig, want ik denk meteen dat ik iets heb misdaan. Maar dit is iets dat ik op termijn nog zal moeten afleren, maar ik ben zeker dat ik met de steun van mijn vrienden alles kan!

Familie
Familie is voor mij mijn halve leven. Bovendien bepalen ze ook een deel van je karakter. In je opvoeding krijg je vaak de waarden en normen mee van je ouders of voogd, en dit is bij mij niet anders. Ik vind mijn ouders de beste ter wereld, ook al hebben ze hun foutjes. Mijn moeder is zorgzaam en is er kapot van als ze één dag geen eten voor ons kan koken en mijn vader kent volgens mij alle levenslessen die het leven te bieden heeft. Maar jammer genoeg heeft niet iedereen dat geluk. Ik vind het dan ook verschrikkelijk als een kind zijn ouder(s) ontnomen is of als de ouder(s) geen aandacht aan hem/haar geven. Ieder kind heeft recht op een goede opvoeding en liefde. Want je opvoeding bepaalt je hele leven.

Wees jezelf
Je eigenheid behouden is volgens mij iets dat iedereen moet doen. Je moet altijd jezelf blijven, wat de omstandigheden ook mogen zijn. Als je je voordat als iemand die je helemaal niet bent, is het ook moeilijk om een ander je te laten leren kennen. Dit is iets waar ik volgens mij wel in slaag. Ik geef er niet om wat anderen mogen denken van mij, ik blijf toch gewoon lekker mezelf. Dit wil echter niet zeggen dat ik mijn mindere kantjes niet zou bijschaven, want dat is ook belangrijk. Een andere reden waarom eigenheid belangrijk is, is omdat je nooit weet wat eruit kan voortvloeien. Bijvoorbeeld als je een jongen ontmoet die jou leuk vindt, en niemand anders. De eigenheid van iemand is hetgeen dat je uniek maakt, en dat is iets wat je nooit mag verliezen!

Wapenschild :D : Wendy

MIJN wapenschild
De tweeling: Mijn wapenschild is persoonlijk, dus mijn sterrenbeeld mag zeker niet ontbreken. Ik ben tweeling. Veel beschrijvingen uit de onderstaande bron bevatten waarheid, ik ben een opgewekt persoon en ik sta open voor nieuwe dingen, maar wat er niet vermeld wordt en  meestal aanwezig is bij tweelingen, is de karakterstrijd. Zoals mijn wisselvallig humeur. (zie hieronder: de doorn)

Het Tweeling principe (bron: http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/astrologie/1927-horoscoop-sterrenbeeld-tweeling.html)

Persoonlijke eigenschappen Tweeling

• Mededeelzaam
• Veelzijdig
• Groot aanpassingsvermogen
• Luchtig
• Vlinderig
• Opgewekt
• Nieuwsgierig
• Open voor alle nieuwigheden
• Naäperig
• Vrijblijvend
• Oppervlakkig

De doornen rond mijn schild: De doornen staan voor mijn prikkelbaarheid. Ik ben nogal prikkelbaar, vrienden uit mijn directe omgeving kunnen daarover meespreken. Mijn humeur veranderd met de wind, het ene moment ben ik enorm opgewekt en het andere moment loop ik enorm boos, en meestal voor een domme reden. Vooral omdat ik veel waarde hecht aan de commentaar van een persoon die mij nauw aan het hart ligt, zoals mijn vriendje. Daardoor interpreteer ik de dingen die hij zegt verkeerd en word ik ineens heel snel boos of heel droevig. Maar ook tegen de commentaar van mensen die ik amper ken, kan ik niet zo goed . Niet omdat ik daar waarde aan hecht, maar eerder omdat ik dan zoiets heb van ‘hey je kent mij niet dus hoe zou jij dat moeten weten?! ’. Dus kort samengevat kan ik eigenlijk niet zo goed tegen commentaar, want dan word ik zo boos dat ik de persoon in kwestie zo hard kan afbreken dat ik er achteraf spijt van heb.
 
Chinees teken voor vriendschap: Ik hecht enorm veel waarde aan vriendschap. Daarom houd ik niet van achterbakse mensen en wil ik ze zo ver mogelijk uit mijn buurt . Want ik weet dat als ik zo iemand te vriend zou hebben, ik er achteraf zeker spijt zou van krijgen, men zegt dat mensen veranderen, maar dat geloof ik niet. Je kan toch niet iemand zijn persoonlijk karakter, diegene die hij echt is, veranderen?
Vrienden moeten dus trouw zijn, daarmee wil ik zeggen; ze moeten je verdedigen, altijd eerlijk tegen je zijn, ook al kwetst de waarheid en nooit achter je rug praten, want dat haat ik het meeste.


De adelaar: De adelaar is een vogel en niet zomaar een roofvogel maar de koning van de vogels. Het is een snel en behendig dier. Het staat voor trots, vrijheid en wordt vaak geassocieerd met macht.
Ik houd van mijn vrijheid en ik ben blij dat mijn ouders die vrijheid tot zover ze kunnen, mij geven. Ik koos voor mijn eigen studierichting, ik mocht een vriendje hebben en ik mag uitgaan. Deze dingen zijn belangrijk voor mijn latere ontwikkeling en de band met mijn ouders. Als ik mijn vrijheid vergelijk met die van vrienden uit mijn omgeving ben ik blij dat ik niets zonder mijn tegenzin moet doen en dat mij niets wordt opgelegd. Vrijheid is heel belangrijk, want anders voel je je gevangen in je eigen lichaam (= ongelukkig). Ik ben ook een trots persoon, hard van buiten, maar zacht van binnen. Ik ben nogal welbespraakt, maar diep van binnen raakt de kleinste commentaar mij als een kiezelsteentje die met een enorme kracht tegen mijn glazen hart wordt geworpen.

De rozen:

De roos is een bloem die voor passie staat, deze passie kan staan voor passie binnenin een relatie of passie voor een hobby. Ik beschouw de passie voor beiden, dingen die ik graag doe zoals: koken, paardrijden en mijn vriendje liefhebben, deze dingen zijn dingen die ik met plezier doe en waardoor ik heel gelukkig word.

De roos staat ook voor schoonheid, want ik hecht veel waarde aan zowel innerlijke als uiterlijke schoonheid. Uiterlijke schoonheid, omdat men de dag van vandaag enorm veel waarde hecht aan uiterlijke schoonheid en zeker als tiener wil je niet uit de boot vallen. Je bent jong, dus moet je genieten van je jonge jaren.

Niet alleen uiterlijke schoonheid is belangrijk maar ook innerlijke, want wat heb je nu aan een persoon die er prachtig van buiten ziet, maar eigenlijk een rotkarakter heeft. Daarbij vergaat schoonheid ook nog eens met de jaren.

My try